Definitieve studie stelt nieuwe aanbevolen niveaus van fosfor en calcium voor varkens vast

Tot voor kort, bij het bespreken van de fosfor- en calciumvereisten voor varkens, veel voerproducenten en varkenshouders wendden zich tot de Fosfornormen voor Varkens: 2003 Revisiestudie als hun informatiebron. In een zee van gegevens over diervoeding, voor het verleden 16 jaar, dit onderzoek door Jongbloed, van Diepen, en Kemme was de definitieve studie over dit onderwerp... tot nu toe.

Dit komt omdat een onderzoek van onderzoekers van Wageningen Universiteit dat in mei verscheen 2018 wordt steeds meer gezien als het nieuwe leidende licht op dit onderwerp.

De studie, getiteld Fosfor- en calciumvereisten van groeiende varkens en zeugen, presenteert een uitgebreide analyse van de effecten van fosfor- en calciumgehalten en rapporteert over de behoeften en “belangrijkste punten.”

Fosfor- en calciumvereisten voor varkens hebben een nieuwe definitie
Onderzoek door Machiel Blok en Paul Bikker, van de afdeling Diervoeding van de universiteit, de studie werd uitgevoerd om een ​​beter inzicht te krijgen in de ideale niveaus van fosfor en calcium in het lichaam van een varken tijdens de verschillende levensfasen. De analyse was nodig vanwege de snelle ontwikkeling van de veestapel sinds de laatste studie in 2003, en omvat nieuwe methoden en wetenschappelijke gegevens, evenals veranderingen in de varkenshouderij.

Veranderingen in de genotypen van moderne varkens betekenen dat ook hun genetische vermogens zijn veranderd. Van het verbeteren van de voerefficiëntie, naar lichaamsvergroting, naar de productie van biggen, de varkens van vandaag zijn genetisch anders, met verschillende voedingsbehoeften. Dieetwensen evolueren voortdurend naarmate de industrie ook evolueert.

Met zo'n hoge standaard die is vastgesteld door eerder onderzoek, Bikker en Blok moesten grondig zijn, hun bevindingen baseren op meerdere gegevensbronnen. Zoals de website van Wageningen University meldt, de studie was, “gebaseerd op endogene verliezen van Ca en P in feces en urine, retentie in het lichaam van groeiende varkens, in maternale en foetale weefsels, melk bij zeugen, en de efficiëntie van de betrokken processen De eisen zijn nu uitgedrukt op een gestandaardiseerde verteerbare basis waarbij basale endogene verliezen worden beschouwd als onderdeel van de onderhoudsbehoefte van de varkens., deze aanbevelingen dienen gebruikt te worden in combinatie met het gestandaardiseerde verteerbare P-gehalte van voedermiddelen en voeders.”

De studie houdt ook rekening met moderne milieukwesties om de afvoer van fosfor te beperken die in een eerdere analyse misschien niet zo diep in overweging is genomen.

Net zoals de nauwkeurigheid en invloed van eerdere onderzoeken in de loop van de tijd zijn vervaagd, dat geldt ook voor de bevindingen in dit laatste werk. Het steeds veranderende gezicht van de moderne landbouw en moderne varkensrassen betekent dat geen enkele studie het laatste woord kan zijn over fosfor en calcium bij varkens.

Echter, deze studie presenteert nog steeds de ideale niveaus van P en Ca in varkens gedurende het hele leven van een dier (vergeleken met die van Jongbloed 2003 analyse) als volgt:

1. De vorige aanbeveling gebruikte schijnbare totale verteerbaarheid van het kanaal; huidige aanbevelingen zijn gebaseerd op standaard verteerbaarheid van P.

2. Tijdelijke verlaging om Ca-gehalte en buffercapaciteit van speenvoer te beperken.

Als u meer wilt weten over de markten voor diervoeders en toevoegingsmiddelen in China:, bekijk de andere artikelen op de AGCHEMI blog, inclusief de Top 5 Uitdagingen voor voerexporteurs en fabrikanten op Chinese markten, en de groei en export op de voermarkt in China.